12-17 april: Bezoek aan Chicago
Na een wat slapeloze nacht kwamen Elli en ik in Chicago aan. Het eerste wat we zagen, was een grote Stationshal, waar veel Amish people en ook anderen zaten te wachten.
Na een snelle WC-stop liepen we door naar Ogly-Vile CTA (Chicago Transit Agency, geloof ik). Daar kwamen de Sprinters namelijk aan. We waren redelijk verward toen we er achter kwamen, dat het station voor de sprinters eigenlijk gewoon een groot winkelcentrum in een van de glazen wolkenkrabbers was. Daarna doken we door allemaal vreemde donkere hallen, totdat we de rijdende-wagons van Metra zagen. Ronkende machines en honderden automatisch stemmen die steeds herhaalden welk platform het was. "Track 6 for Metra, Track 7 for Metra Train to..."
Het duurde ongeveer een half uurtje en toen kwamen we in Evanston aan. We liepen snel naar mijn goede vriendin Theresa, die daar nu met haar net geboren dochtertje Aurore woont en praatten daar een paar uurtjes. S'avonds zijn we toen nog wat door Evanston gelopen, hebben het giga-grote "Michigan Lake" bekeken en geproefd (zeker weten dat het zoetwater is, het was zoet) en zijn toen langs the campus van de universiteit gelopen, waar Theresa's man Michael werkt.
Daarna zijn we een typische Chicago pizza gaan eten, wat eigenlijk een soort Quiche is. Was erg lekker en in tegenstelling tot de meeste restaurants of snackbars (ja zelfs MacDonalds) was het ook niet zo duur. De enorme quiche koste alleen 25 dollar.
De volgende dag gingen Elli en ik Chicago verder verkennen. We wilden eerst met de fiets, maar merkten dat je zonder een echte creditcard die niet kon huren. Daarom gingen we met de metro. We stapten in de beruchte "red line" metro in, die ook (vooral s'nachts) door veel junkies en zwervers gebruikt wordt. De metro ging veel bovengronds, over allerlei bruggen door de stad. Het was lekker warm weer.
Op weg naar het centrum passeerden we een aantal rijkere middenstand woonwijken...
... en daarna liepen we via een prachtig park aan de kust van lake Michigan downtown binnen, waar we weer overal wolkenkrabbers zagen.
Daarna zijn we weer naar huis naar Evanston, waar we redelijk sliepen omdat we nog niet wisten dat de verwarmingen in de VS net als in Rusland werken: er is een centrale verwarming in veel huizen die bepaald wanneer de verwarming aangaat (bijvoorbeeld omdat het zogenaamd "Winter" is, ook al is het in April 20 Graden buiten op het Moment). Als dan de verwarming aangaat, dan wordt het dus warm en je kan thuis de verwarming niet omlaag draaien, de verwarming heeft gewoon geen knoppen daarvoor. Dan moet je dus een raam opendoen. Wij dachten dat het al zomer aan het worden was toen we s'nachts zwetend wakker werden :). Nadat we het raam hadden opengezet ging het gelukkig wat beter.
De volgende dag gingen we met Theresa en haar dochtertje op stap. We gingen naar het Chicago Art Institute, waar we veel Impressionisten zagen, zoals Monet. We keken echter ook naar allerlei andere kunst, zoals weer een beroemd schilderij van Hopper...
Ik vond een paar gekke beelden die ik leuk vond...
En we zagen ook een hoop idiote moderne kunst...
...en wat we vooral erg boeiend vonden: Miniaturen (dus kleine modellen van huiskamer inrichtingen uit verschillende landen en jaren in verschillende landen) door een vrouw genaamd "Narcissa Niblack Thorne", uit 1930. De miniaturen waren heel "echt", dus er zat veel onderzoek achter, wat er in de kamers van die tijd hoorde, ze werden echter wel ook geïdealiseerd:
Daarna ontmoeten we een goede vriend van Theresa: Stan. Hij kwam oorspronkelijk uit Polen maar was hier geboren en opgegroeid en sprak meer dan drie talen. De belangrijkste waren, naast natuurlijk Engels: Chinees (hij had lang in China gewoond), Spaans en Duits. We konden dus vloeiend met hem in het Duits praten, wat erg aangenaam was voor Elli, die het af en toe wat moeilijk heeft om alles te verstaan.
Stan nam ons mee en bracht ons naar China town, waar we allemaal kleine winkeltjes vol met rommeltjes bekeken, lekkere ijsjes aten naast een wensboom, slecht gespelde waarschuwingsborden en ook onze Zodiac-Dieren zagen.
We liepen ook door een prachtig park dat een zekere Ping Tom gewijd was. Iemand die veel betekent heeft voor China Town.
Stan bracht ons ook naar Pilsen. Pilsen is een stadsgedeelte dat vroeger eens door mensen uit Tsjechiën bewoond was, zoals de naam al verraad. De wijken veranderen echter nogal snel. Nu is het een latino-wijk geworden. We hebben er veel straatkunst gezien en heerlijk Mexicaans gegeten in een "echt" Mexicaans restaurant. Stan bestelde in vloeiend Spaans tacos voor ons.
S'nachts zijn we toen weer met de "red line" naar Evanston. Toen konden we wat beleven... overal junkies en dronken mensen. Naast ons zat een vrouw die "crack" (cocaine) aan het roken was, in de volgende wagon (we kregen er stress van en stapten in een andere wagon) zat een man die een hoek aan het poepen was... daarna wisselden we van metro, een vreemde verloren figuur praatte voor zich uit en zag er verschrikkelijk uit... plotseling stopte de metro omdat iemand aan de noodrem hat getrokken... we waren best bang, maar we kwamen veilig thuis aan om een uur 01:00. Toevallig was Theresa alweer wakker en gaf haar dochtertje de borst, dus konden we haar meteen over alles vertellen. We werden er weer aan herinnert, dat Chicago een zeer criminele stadt is, meet heel veel armoede. We hadden nog niets gezien, zei Theresa, in het Zuiden zou het pas echt erg zijn en stierven er wekelijks mensen. Dat laatste verbaasde me niets, want we hadden op vrijwel elk openbaar gebouw hier stickers gezien, waar opstond dat je er geen geweer mee naar binnen mag nemen. In Europa zou je daar niet voor hoeven waarschuwen, omdat je daar niet zomaar een geweer mag hebben. De VS is het enige land dat zo gestoord is, dat je geweren gewoon in winkels kan kopen.
De volgende dag gingen we samen met Theresa en haar kindje naar Linden. Het laatste metrostation op de paarse lijn. Heel wat rustiger dan Downtown Chicago en ook heel wat minder verloren figuren. "Hier wonen dus alle rijken," vertelde Theresa, "in de rijke suburbs." Zodra we het rustige metrostation verlieten zagen we een straat met villa's en daarachter... het leek wel een soort paleis, een Bahai Tempel. De Bahai is een Religie uit Iran, die daar echter verboden is door de hardcore islamisten die er regeren. Hier is een van de weinige tempels wereldwijd. Het is ook een van de weinige religieuse instanties waar je voor gratis een huwelijks ceremonie mag regelen (anders betaal je daar veel geld voor, zo Theresa). Theresa had zelfs geïnformeerd of zei hier ook had kunnen trouwen, maar blijkbaar had ze dan wel volgens de Bahai Tradities en Religie moeten trouwen, dus met bekering en alles.
Na een beetje lekkere ontspanning in de tuinen van de Bahai tempel, gingen we een Museum bezoeken dat informeerde over de Native Americans. Het was een klein museumpje. De begane grond toonde verschillende voorwerpen die verschillende stammen gebruikten. Er hingen ook bordjes die informeerden over de geschiedenis. Een belangrijk feitje: de paarden werden rond 1520 door de Spanjaarden ingevoerd. Daarvoor hadden die Indianen dus geen paarden maar deden alles te voet of met bootjes. Daarna passten ze hun leefstijl aan op een bestaan met paarden en ontstonden dus de tipi's en al die beelden die we zo goed kennen. De tweede verdieping van het museum ging over een nogal zwaar thema. Namelijk over de reservaten waar de native Indianen nu wonen. Dat zijn een soort autonome stukken land met kleine gemeenschappen van inboorlingen erop. Die reservaten hebben nation-to-nation verhouding met de rest van de VS, ze zijn dus soort van eigen staten. Dat klinkt op zich goed, maar in de praktijk is het minder. Het is namelijk zo, dat de reservaten niet over veel politie-macht beschikken, omdat het maar kleine gemeenschappen zijn. Het heeft dus als gevolg, dat er Amerikanen (de niet Indianen zeg maar) naar toe gaan en de mensen mishandelen. Vooral vrouwen. Een vrouw uit een natuur reservaat heeft een veel hogere kans verkracht te worden dan een andere Amerikaanse vrouw. Verder worden heel veel vrouwen uit de reservaten geroofd, gekidnapte... ze verdwijnen. Door dit soort verschrikkelijke toestanden en ook door veel nationaal trauma (de Indianen moesten verschrikkelijke oorlogen, bijna genociden, van de kant van de Amerikanen ervaren), wat weer tot veel huiselijk geweld onder de indianen zelf lijdt... het is een neergaande spiraal van ellende, die veel Indianen ook nog eens afhankelijk maakt van drugs.
Ik heb het museum 20dollar gegeven als donatie. Daarna zijn we weer terug naar Evanston, Theresa ging naar huis en wij reden weer even de stad in. Waar we al gauw weer met de harde realiteit van de stad geconfronteerd werden. We zagen een man midden in de stad in een bloemenperkje liggen. Ik heb ook een foto van hem gemaakt, maar nu toch besloten het niet te posten in deze blog.
We stapten uit bij het "Cultural Center". Dit was vroeger de stadsbibliotheek maar wordt nu voor gratis kunst-exhibits gebruikt. Een mooi gebouw.
Helemaal in het thema van Native American Art en culturele toe-eigening, hadden een paar kunstenaars de betekenis van oude soldaten-uniformen, wapens en drone's willen veranderen naar vredevolle objecten, zoals danskleren en schilderen, om ze daarmee cultureel aan de vrede toe te eigenen. Een mooie gedachte.
Daarna hebben we nog de nieuwe stads bibliotheek bezocht, ook een prachtig gebouw. Er hing ook een erg interessant stuk text aan de muur, dat de lezer informeerde, dat veel Amerikanen niet tevreden zijn met de politieke situation in het land (waar je alleen maar voor 2 oude mannen kiezen kan, die elkaars poltiek na elke verkiezing weer proberen ongedaan te maken). De stadsbibliotheek heet "Howard Library" naar eene zwarte Politicus Howard, die veel voor de stad betekent heeft door onder andere deze Bibliotheek (maar ook een vliegveld en een theater) te bouwen.
En dat was de laatste dag in Chicago :). De volgende dag hebben we afscheid genomen en hadden heel wat lichtere tassen omdat we alle baby-cadeautjes bij Theresa achterlaten konden. We pakten onze tassen, stapten een laatste keer in de Metra, vonden onze weg door de Stationshal met de Amish People en landen, na 3 uur vertraging in een lounge vol met gratis koffie en koekjes (we hadden een eerste klas kaartje blijkbaar met slaapplekken) veilig in ons kleine slaap hokje in de Amtrack trein "the Empire Builder".
Tags: usa, april, chicago, 12-april, 13-april, 14-april, 15-april, 16-april, 17-april